Einn stærsta “moment” í íþróttasögu þjóðarinnar átti sér stað fyrir skömmu þegar Íslenska landsliðið í knattspyrnu tryggði sér rétt í umspili, og þar með réttinn til að leika í umspili fyrir Heimsmeistaramótið í knattspyrnu sem fram fer í Brasilíu næsta sumar. Frægt er þegar útsendingarstjóri RÚV skipti yfir á auglýsingar og þar með fékk þjóðin að sjá auglýsingar í staðinn fyrir stóra augnablikið, augnablikið þegar landsliðsmennirnir okkar fengu að heyra fréttirnar.
En ofsalega þykir okkur einkennilegt hvað auglýsendurnir sem voru eingöngu það fagmannlegir að vera búnir að tryggja sér besta og fyrsta pláss í sjónvarpi í kringum útsendinguna fengu á baukinn. Það er ekki með nokkru móti hægt að vera fúll útí auglýsendurna. Ekki frekar en hægt er að vera endalaust að kvarta yfir því að kostendur fái fleiri miða á leiki og betri sæti. Það eru jú þeir sem borga brúsann, það eru þeir sem borga fyrir æfingaleikina við Lúxemborg og sitthvað fleira sem við hin höfum lítinn áhuga á að sjá.
Kostandi íþróttaliðs eða atburðar þarf hinsvegar að tryggja að tengingin sé jákvæð og einstök og byggi upp vörumerki sitt. Ennfremur eru kostanir margoft nýttar til að kynna vörur/þjónustu viðkomandi. Ef vel er gert á kostandi að geta bætt upplifun neytenda atburðarins en ekki öfugt.
En til að svo megi vera þarf að setja sér markmið, gera áætlun og fylgja henni eftir.
En hvað með það – Guð blessi Ísland
